lunes, 17 de diciembre de 2007

Suspiros de artificio



Consta no ideario científico que na nosa especie non ten muito que pintar a felicidade. Estamos programados para gastar pouco en automantemento da nosa maquinaria (o xusto, apenas resistir unhas poucas enfermedades que nos pasan as moscas) e sen embargo ocupamos muitos recursos na creación dun novo ser, hai que buscar parella, convencela, aparearse e intentar manter a vida do cachorriño uns anos. Apenas rematado este choio xa morremos, en teoria non temos tempo como para andalo gastando na contemplación e disfrute da nosa obra.
A especie humana enfrontase a un problema, estamos programados para durar apenas 30 anos, o suficiente para ter un nacemento prematuro, unha infancia larguísima, desarrollarnos, e dar pé a unha nova criatura. De esta forma non hai tempo para o ocio e menos para pensar na felicidade, son cousas que deixamos na man dos deuses, para despois da morte. Sen embargo e gracias a nosa glotoneria cientifica, hoxe en dia duramos de media uns 70-75 anos. Nos empeñamos en lograr ese sentimento que bioloxicamente non nos pertence e conseguimos convertir esta busqueda absurda nun novo problema, os curtocircuitos mentales non tardan en aparecer, neurosis, esquizofrenias, suicidios, parece ser que non podemos loitar contra o noso pensamento reptiliano. Tal vez o fillo do carpinteiro tiña razon, a felicidade está en amarse uns por riba dos outros e intentar manter a especie. Quizais o tremendo desenvolvemento da linguaxe escrita e as memorias fisicas que inventamos non sexa mais que a nosa loita contra a desaparición e o esquencemento da nosa especie.
¿para qué, enton, nos preocupamos en buscar a felicidade se non estamos preparados para asumila?. Pois porque nos falta ser conscientes de que esa loita está perdida de anteman, de que é un sentimento que non nos pertence, de que estamos anclados na busqueda dun artificio inventado por nos e de que a única recompensa desa búsqueda é a frustración. Suspiramos para derrotar a o ADN.

1 comentario:

mariademallou dijo...

pois eu que non teño fillos, sonlle feliz e non me sinto fallar ás inquedanzas de reptil... serei unha inconsciente co asunto da perpetuación da raza...
:)